Rozdział 21 (cz. 2)

Lake District

- No, chyba cię mocno pogrzało – skomentowała, gdy podał jej pudełko z Victoria’s Secret.
Zaśmiał się szczerze. Nie mógł doczekać się jej reakcji, gdy uniesie wieczko. Niewiele mylił się w swoich wyobrażeniach. Dziewczyna najpierw spłonęła rumieńcem, a potem uderzyła go pudełkiem w głowę, patrząc wilkiem.
- I że niby ja mam to ubrać, tak? – zapytała, podnosząc biały, mocno zdobiony gorset.
- Jak chcesz, to możesz chodzić bez ubrań – zaśmiał się jeszcze głośniej.
Nie wytrzymała i rzuciła się na niego z zamiarem mordu na miejscu, ale jej to nie wyszło. Po kilku sekundach oboje tarzali się po wykładzinie i śmiali się. W końcu Miona usiadła okrakiem, na leżącym plecami na ziemi chłopaku i śmiejąc się, spojrzała mu w błękitne oczy. Przestali się śmiać. Draco położył zimne dłonie na udach dziewczyny i przesunął ją nieco do tyłu, by mógł wstać do pozycji siedzącej. Hermiona zsunęła się z jego nóg i pozwoliła, by ją pocałował. Wczepiła palce w jego włosy, a on powoli zaczął zsuwać jej kremowy sweterek, opinający się na ramionach tak, by pokazał więcej. Kiedy sweter odkrył całe jej ramiona, chłopak oderwał się od jej ust i zaczął błądzić wargami po jej szyi. Zrobiło się jej gorąco. Pisnęła, kiedy wsunął swoją lodowatą rękę pod jej sweterek i delikatnie zaczął gładzić jej brzuch. Szybko złapała jego koszulę i po omacku zaczęła rozpinać jej guziki.
Drzwi otworzyły się z łoskotem:
- Kolacja goto… - zaczął Zabini, ale urwał, na widok przyklejonej do siebie pary.
Draco odskoczył od Hermiony jak poparzony, a ona podciągnęła sweter do poprzedniej pozycji. Oparł łokieć o kolano. Przejechał otwartą dłonią po twarzy, chcąc zrzucić z niej emocje, które kłębiły się podczas pocałunku z Hermioną.
- Czy ty zawsze będziesz wchodzić w nieodpowiednim momencie? – zapytał nieco wkurzony.
- Tak – odpowiedział Blaise, chichocząc – Widzę, że prezent został rozpakowany… - skomentował, wskazując na rozrzuconą bieliznę.
Hermiona pokiwała głową, modląc się w duchu, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Tylko Draco był poirytowany obecną sytuacją.
- Tak, został. A teraz, jeżeli nie masz nic przeciwko, wypieprzaj z mojej sypialni.
- Co nie spodobał się? – czarnoskóry chłopak wciąż chichotał.
- Blaise…
- Sorry, Mionka. Ja wybierałem.
- ZABINI! – ryknął Malfoy i cisnął w przyjaciela pustym pudełkiem po prezencie.
- Już, spokojnie, Smoku – powiedział tonem jak do rozwścieczonego dziesięciolatka i wyszedł z pokoju.
Hermiona nie wytrzymała i wybuchnęła niekontrolowanym śmiechem. Draco popatrzył na nią z wyrzutem, ale kiedy tylko spojrzał w jej roześmiane oczy, sam się przyłączył. Wstali z podłogi i wspólnymi siłami pozbierali rzeczy z podłogi i zapakowali je do pudełka. Hermiona wypuściła Krzywołapa, który otrzymał w pokoju własny kącik. Draco złapał dziewczynę w talii i wspólnie opuścili jego sypialnię.
- Właściwie, co w twoim domu robi telewizor plazmowy? – zapytała Miona, schodząc na drugie piętro.
- Blaise zauroczył się jakimś mugolskim sportem. Rubgdy, czy jakoś tak. Często tu bywa, więc kupiliśmy telewizor. Niech chłopaczyna ma coś od życia – zaśmiał się.
- Rugby.
- Co?
- Ten sport, o którym mówisz, to rugby. Nie dziwię się, że podoba się Blaise’owi, chociaż nie jestem fanką sportów.
- E tam. Quidditch i tak lepszy.
W jadalni siedzieli wszyscy, a nawet więcej niż wszyscy. Hermiona szybko zauważyła, że w domu poza Malfoy’em, Blaisem, Harrym, Ginny i Julie byli również Teodor, Pansy, Tracey i… Ron. Na widok rudego przyjaciela rozpromieniła się, choć była zdziwiona, że i on otrzymał zaproszenie. Kolacja minęła w miłej atmosferze. Każdy z obecnych wymieniał swoje poczynania w ciągu ostatniego tygodnia. W końcu do głosu doszła Ruda:
- Wyobraźcie sobie… Stoimy na balkonie i wpatrujemy się w Alpy. Rozmawiamy o wszystkim i o niczym. Aż nagle on uklęknął i nie wiadomo skąd, wyjął pierścionek. Zanim odpowiedziałam, poryczałam się jak głupia.
Harry chwycił ją za rękę i czule pocałował. Hermiona uśmiechnęła się na ten widok. Cieszyła się, że im się układa. Stanowili naprawdę piękną parę. Odruchowo odszukała ręki Draco. Uśmiechnął się na jej reakcję. Był pewien, że dziewczyna częściowo zazdrości przyjaciołom, że mieli za sobą to słynne „tak”, ale on nie mógł po prostu oświadczyć się jej w przerwie pomiędzy rybą a frytkami. To nie było w jego stylu. Jego oświadczyny będą niezapomniane.
Nawet się nie obejrzeli, a zegar wskazywał godzinę, o której większość normalnych ludzi idzie spać. Nawet Ślizgoni, którzy słynęli z zarywania nocy, postanowili dać odpocząć Hermionie i Julie, wykończonych po długiej podróży.
Miona weszła na górę i zabrała się za rozpakowanie swojej torby. Draco przeznaczył dla niej pół swojej garderoby. Kiedy ona układała swoje rzeczy na półkach, on brał prysznic. Wyszli z pomieszczeń niemal w tym samym czasie. Wyminęli się.
Dziewczyna spojrzała w lustro. Zmyła makijaż i rozczesała włosy, które następnie związała w wysoki kok. Zanurzyła się w wypełnioną gorącą wodą wannie. Dodała kilka kropel olejku lawendowego i zamknęła oczy. Umyła dokładnie swoje ciało i opuściła ciepłą wodę. Wytarła się dokładnie ręcznikiem i ubrała satynową koszulkę nocną. Ponownie uczesała włosy i przez chwilę rozważała, czy spiąć je, czy pozostawić rozpuszczone. Zdecydowała się jednak na kucyka. Umyła zęby i wyszła z łazienki.
Draco siedział do niej tyłem na łóżku i oglądał coś, co trzymał w rękach. Myślała, że uda jej się podejrzeć, co to, ale usłyszał jak zamykała drzwi i schował przedmiot na dnie szuflady swojej nocnej szafki. Uklęknęła na łóżku i objęła go od tyłu. Swój podbródek oparła o nagie ramię chłopaka.
- Co tam chowasz? – zapytała cichutko.
- Nie twój interes – odpowiedział.
Zdziwił ją jego ton. Był chłodny. Zupełnie inny od tego, którego zwykle używał, gdy mówił do niej. Puściła go i przybliżyła się. Usiadła na krawędzi i spojrzała w jego oczy. Były smutne i… zmartwione.
- Co się stało? – zapytała tak cicho, że ledwo mógł ją usłyszeć.
Nie odpowiedział przez chwilę. Nagle, uśmiechnął się. Chciał, by wyszło to szczerze, ale Hermiona nie dała się nabrać, bo jego oczy nie zmieniły swojego przygnębionego wyrazu. Przytulił ją i ucałował we włosy.
- Nic. Nic się nie stało.
Kiedy ją puścił, oboje zakopali się pod ciepłym przykryciem bez słowa. Wtuliła się w niego tak samo, jak zawsze. Objął ją ramieniem i delikatnie głaskał. Nie minęła godzina, a dziewczyna spokojnie zasnęła. Ostrożnie odkleił ją od siebie i ułożył wygodnie na poduszkach. Przykrył ją po same uszy, a sam poszedł do garderoby. Ubrał się w jeansy i ciepły golf. Nałożył trampki na nogi. Po cichu opuścił sypialnię i przeszedł do przedpokoju na parterze. Narzucił na siebie czarny płaszcz i skierował się na ośnieżony taras. Zapalił papierosa. Ręce trzęsły mu się jak oszalałe, ale to nie z zimna. Ze zdenerwowania.
- Niewygodne łóżko? – zapytał ktoś, stojący za nim.
Ku swojemu zdziwieniu był to Harry. Też był ubrany i miał na sobie kurtkę. Widocznie nie tylko Draco nie mógł spać tej nocy.
- Koszmar? – odpowiedział pytaniem na pytanie.
Nie musieli nic mówić. Wiedzieli, że nie chcieli swojego towarzystwa w chwili ogólnego rozbicia, ale skoro już stolą jak ci idioci na tarasie pod koniec zimy, to wypadałoby zostać na nim w swoim towarzystwie chociaż przez kilka minut.
- Hermiona na pewno się zgodzi – powiedział w końcu Harry.
- Nie o to chodzi – pokręcił przecząco głową Draco.
- To, o co?
- O to, co będzie dalej.
Zapadła ciężka cisza. Dopiero teraz Wybraniec zrozumiał, w co tak naprawdę wpakował się jego przyjaciel. Wiedział, że, nawet jeśli po wojnie rodzice Dracona nie mają kłopotu z akceptacją osób półkrwi lub mugolaków, będzie musiał ożenić się z kimś czystej krwi dla przedłużenia rodu. Co z tego, że nie będzie kochał tej dziewczyny? Już raz było tak z Julie. Hermiona ledwo przyjęła tą wiadomość. Gdyby nie to, że Julie była półkrwi, Malfoy przymierzałby właśnie z matką garnitur. Co jeżeli tym razem dojdzie do ślubu? Oboje nie przejdą obok takiego obrotu spraw spokojnie.
- Jakoś to będzie – mruknął czarnowłosy chłopak.
Draco prychnął.
- Łatwo ci mówić. Bardzo chciałbym, żeby „jakoś to było”. Nie mam pewności, że nie zostaniemy z niczym.
- Zawsze możecie mieszkać tutaj. A PotterBank da wam kredyt bez konieczności spłaty – zażartował, chcąc jakoś rozśmieszyć przyjaciela.
- PotterBank zbankrutuje. Dom też mogą mi zabrać. W końcu wszystko, co posiadam jest ich.
- Nie zrobią ci tego.
- Matka może nie – westchnął – Ale jest jeszcze ojciec. A on potrafi pięknie manipulować. Inaczej nie miałbym tego gówna na ręce.
Podwinął lewy rękaw i pokazał wyblakły Mroczny Znak. Harry chciał wtrącić o tym, że Hermiona również ma dom, ale wiedział, że przyjaciel mógłby to odebrać jako lekceważenie tego, co mówi. Więc milczał. Draco opuścił rękaw i powrócił do palenia.
- Czemu to wszystko musi być takie skomplikowane? – zapytał, gdy gasił papierosa o śnieg znajdujący się na barierce.
- Bo jesteś arystokratą. Ginny ma dobrze. Nikt się jej nie czepiał ze względu na status, a przy okazji może wybierać, kogo chce.
- Czyli ciebie.
Harry uśmiechnął się. Atmosfera nieco się rozluźniła.
- Orientujesz się, która jest godzina?
- Gdzieś tak po pierwszej.
- JUŻ?! – Draco wytrzeszczył oczy.
- Mhm – mruknął Potter.
Ślizgon wyrzucił peta w dolinę i wszedł do domu. Zdjął płaszcz i po cichu wszedł na ostatnie piętro. Hermiona spała smacznie przykryta po uszy. Chłopak szybko zrzucił dzienne ubrania i wślizgnął się pod ciepłą kołdrę. Objął prawą ręką swoją dziewczynę i spokojnie zasnął.

***

- Draco…
Chłopak obrócił się na drugi bok.
- Draco…
Nakrył głowę poduszką.
- MALFOY DO CHOLERY!
Zerwał się momentalnie do pozycji siedzącej. Po swojej stronie łóżka siedziała Hermiona ubrana w szlafroczek, a w obu rękach trzymała tacę ze śniadaniem.
- Jesteś brutalna, wiesz? – powiedział, przecierając oczy.
- Robię ci śniadanie do łóżka, a ty mi mówisz, że jestem brutalna… No, wiesz co? To co mam zrobić, żeby nie być brutalna?
- Brutalna nie byłabyś wtedy, gdybym obudził się całkiem nago przywiązany do łóżka, a ty byłabyś ubrana w ten gorset i stringi z Victoria’s Secret. Względnie mogłabyś mieć jeszcze miskę roztopionej czekolady, którą rozsmarowywałabyś po sobie i po mnie, a potem dokładnie zlizywała. No i co chwilę musiałabyś powtarzać, jak bardzo byłem niegrzeczny – zaśmiał się, ale w jego głosie można było wyczuć nutkę rozmarzenia.
Hermiona popatrzyła na niego jak na idiotę.
- Jesteś zboczeńcem.
- Wiem, kochanie – przyznał i cmoknął ją w usta – Co tam masz?
- Naleśniki z dżemem i szklankę mleka.
- Chciało ci się robić dla mnie naleśniki? – zapytał zdziwiony.
- Nadal jestem brutalna? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, chichocząc cicho.
- Jak mnie nakarmisz to nie – powiedział i puścił do niej oczko.
- Najpierw idź do łazienki. Czytałam gdzieś, że oddech niektórych gatunków smoków może zabijać. Wolę nie wiedzieć, jakie skutki wywołuje oddech Smoka z rana – zaśmiała się.
- Teraz to jesteś jeszcze wredna – powiedział i udając obrażone dziecko, wstał, by pójść się odświeżyć.
Gdy wrócił dziewczyna siedziała już na łóżku. Wyglądała tak kusząco.
- Zmieniasz się w buldoga? – zapytała niespodziewanie.
- Bo co? – spytał głupkowato.
- Bo ślinka ci cieknie. Mam nadzieję, że to na naleśniki. Chociaż…
Wybuchnął śmiechem i wskoczył na łóżko, prawie rozlewając przy tym mleko. Otworzył usta, a ona wcelowała w nie naleśnikiem. Ugryzła drugi koniec. Gryźli naleśnik, aż ich usta spotkały się. W tym momencie do pokoju wpadł Zabini. Odgryźli ostatnią wspólną część naleśnika, łamiąc go tym samym na pół i spojrzeli w stronę drzwi.
- Czy to zawsze musisz być ty, Blaise? – warknął Draco, gdy przełknął jedzenie, które miał w ustach.
- Zawsze i wszędzie.
Hermiona wybuchnęła śmiechem i omal nie zadławiła się naleśnikiem. Blaise oparł się o ścianę i przyglądał się tej scenie z rozbawieniem.
- Chciałem was tylko poinformować, że robimy sobie pieszą wycieczkę. Idziecie z nami.
- Nie.
- Tak.
Draco i Hermiona odpowiedzieli jednocześnie.
- Tak, idziemy – zreflektował się, powodując jeszcze większą salwę śmiechu ze strony swojej dziewczyny.
- Co wy paliliście w nocy…? – zapytał Blaise na odchodnym.
- W nocy? Palić? Nic. Co się rano działo, Diabełku, oto jest pytanie – zachichotała Miona – Idź już.
Draco złapał za drugiego naleśnika i odgryzł kawałek, podczas gdy Miona wciąż nie mogła się opanować. W końcu chłopak odłożył tacę na bok i rzucił się na nią tak, że oboje wylądowali z łoskotem na podłodze.
- Jesteś nienormalny – powiedziała, wciąż dusząc się ze śmiechu.
- Ale ja wiem – odpowiedział i uciszył ją krótkim pocałunkiem.

***

Tydzień u Draco był niesamowity. Każdego ranka śmiali się jak głupi, każdego wieczoru ogarniało ich pożądanie. I za każdym razem ktoś im przeszkadzał. W ciągu dnia chodzili po okolicy – w grupie lub osobno. Rzucali w siebie śnieżkami, wrzucali wzajemnie w zaspy, nacierali śniegiem. Każdy był na swój sposób szczęśliwy z takiego obrotu spraw. Ginny i Harry dzielili się szczęściem związanym z zaręczynami z każdą osobą w pobliżu. Pansy i Nott zarażali każdego tematem ślubu. Julie i Ron, nie zwracając na siebie uwagi, przebywali w swoim towarzystwie. Blaise i Tracey zarażali każdego idealnym humorem. Draco i Hermiona cieszyli się z braku ciekawskich spojrzeń uczniów i uwag zazdrosnych uczennic.
Każdy dzień kończyli z przekonaniem, że w ciągu następnego będą robić to samo, co do tej pory. Nie przeszkadzało im to jednak, bo wiedzieli coś, co bardzo ich cieszyło. Przez ten tydzień byli razem i nikt im nie mógł tego odebrać.

~~~ OGŁOSZENIA PARAFIALNE ~~~

Obiecałam wam, więc jest. Co prawda przestraszyłam Venik, że rozdział jednak nie będzie cukrowy, a raczej smutny, bo sama nawet tak twierdziłam, ale widocznie godzinny seans o tajemnicach umysłu zlasował mi mózg, więc wyszło w miarę słodko i śmiesznie. Bardzo podoba mi się rozdział "Lake District", bo jest inny niż zwykle. Jak pewnie spostrzegawczy zauważyli - rozdział 19, 20 i 21 kończą się podobną formułką. I ona dotyczy tylko i wyłącznie tych rozdziałów, więc się z nią żegnamy. Papa! Mam nadzieję, że się podoba, potworki. Do następnego <3