Rozdział 21 (cz. 1)

Lake District

Ostatni dźwięk zasuwanego zamka i była gotowa. Krzywołap z niezadowoleniem okazywał, jak bardzo nie chce mu się jechać samochodem. Jednak dziewczyna nie zważała na jego kocie fochy. Omiotła jednym szybkim spojrzeniem swój pokój. Była pewna, że wszystko spakowała. Przeglądała walizkę jeszcze dziś rano. Niczego nie brakowało. Już miała wychodzić, gdy przypomniała sobie o czymś, co zostawiła na stoliczku nocnym, by o tym nie zapomnieć. Po chwili piękna bransoletka z szklanymi kulkami, wypełnionymi amortencją, znajdowała się już na jej ręce.
- Hermiona! Koleżanka po ciebie! – usłyszała z dołu głos swojej mamy.
- Już idę!
Ciężka walizka i klatka Krzywołapa jakimś magicznym sposobem znalazły się na dole. Chwila, może nie magicznym. Po prostu siłowym. Tak dla ścisłości.
W przedpokoju stała długonoga blondynka o włosach lekko falowanych i sięgających do pasa. Uśmiechała się promiennie. Wzięła od koleżanki klatkę z kotem i dała jej chwilę na pożegnanie się z rodziną. Kiedy Hermiona załatwiła już wszystko i po raz ostatni pozwoliła wygłosić rodzicom mowę w stylu „nie rozmawiaj z nieznajomymi”, obie wyszły z domu. Na podjeździe poza białą Toyotą Avensis stał nowiuteńki model czarnego Audi Q7. W środku nie było nikogo.
- A twój ojciec?
- Już jest na miejscu. Jedziemy same – odpowiedziała Juliette, wkładając drugą rękawiczkę bez palców.
- To-to twój samochód?! – Mionie odebrało mowę – Skąd miałaś tyle pieniędzy?!
- Skarbiec Moore’ów nie jest taki mały, kochana – powiedziała, puszczając do niej oczko. – A poza tym, miałam kolejny zastrzyk gotówki, kiedy opuściłam ten cholerny apartament. Teraz mieszkam z ojcem.
Otworzyła bagażnik. Dwa ostatnie siedzenia były złożone, więc jego powierzchnia stała się dwa razy większa. Jedną czwartą tej przestrzeni zajmowała spora klatka, w której kot Julie, Lumos, miał urządzony wybieg.
- Wypuść Krzywołapka. Będzie mu wygodniej, a poza tym będzie miał towarzystwo – powiedziała dziewczyna umieszczając walizkę Miony obok swojej.
Kot szybko wlazł do większej klatki, gdzie od razu usadowił swój zacny rudy zad w kącie, nie zwracając większej uwagi na swojego towarzysza niedoli, jaką była długa jazda samochodem. Miona wywróciła oczami i usiadła na miejscu pasażera. Julie wsiadła za kierownicę, uprzednio zamykając bagażnik. Ruszyły.
Julie była bardzo dobrym kierowcą, ale Hermionie zdawało się od czasu do czasu, że jest nazbyt ostrożna. Nie chciała się wtrącać, więc włączyła jedynie płytę, która znajdowała się w odtwarzaczu i ustawiła ją dość cicho, by nie przeszkadzać, skupionej na jeździe, dziewczynie.
Pierwszymi dźwiękami, które doleciały do jej uszu, były rytmiczne szarpnięcia strun gitary. Dopiero po chwili usłyszała anielski głos dziewczyny, z której ust wydobywały się słowa delikatne jak wietrzyk oplecione warstwą lirycznego serca.

Tell me how
How to live on the edge of my seat
Teach me how
How to stand on my own two feet
'Cause I'm tired of falling
and I was a fool
You taught me that love
is a game without rules
So tell me how
How you'd like to walk in my shoes

Miona zamknęła oczy i pozwoliła przenieść się piosence do innego świata. Delikatne i wesołe zarazem brzmienie sprawiło, że zrobiło się jej lekko na duszy i nawet, przez moment, zapomniała, jak bardzo brak jej pewnej osoby.

Teach me how
How to look on the bright side of life
And tell me how
How everything will be alright
'Cause the whole world is changing
and I'm standing still
Small talk and stories
are making me ill
So tell me how
How to believe in myself

Jednak refren bez skrupułów zwrócił jej uwagę na postać Dracona. Przypomniała sobie jedne z najpiękniejszych świąt, które miała. To, gdy obronił ją przed Ronem. Tę pierwszą noc, którą spędzili razem, ciesząc się jedynie swoją bliskością. Wspólne robienie naleśników i przyłapanie przez Ginny i Syriusza. Jego prezenty. Jego zapach. Jego miłość. Umysł musiał być też sprawiedliwy, więc przypomniał jej fragment, gdy Alex ją pocałował, a Draco wziął to za zdradę. Przypomniał jej również, jak to on sam przyznał się do zdrady. Jednak po chwili znów wywołał wspomnienie, jak padł na kolana i, w wypełnionej po brzegi Wielkiej Sali, zaczął ją publicznie przepraszać.

But I'm just a kid
and I wanna fit in with the crowd
Mother and Father,
I just wanna make you proud
Maybe it’s time that I
Grow
But I'm too scared
and the water's too cold to jump in
Mother said, "Dear,
No one’s ever been ready to live."
Maybe we just have to
Grow

Nie wiedziała, kiedy skończyła się piosenka i kiedy właściwie zasnęła. Obudziła się, gdy słońce powoli znikało za horyzontem. Rozpoznała ten teren. Były już w Lake District. Julie nie sprawiała wcale wrażenia zmęczonej, co ją ucieszyło. Leniwie przeniosła wzrok na piękny krajobraz. Jej spojrzenie wyłapało jakiś spory hotel u podnóżach jednej z gór. Ku jej zdziwieniu Julie ominęła wjazd do niego. Znalazła kolejny hotel, mniejszy tak samo jak góra, przy której był położony. Julie również przejechała wjazd. Potem jej oczom ukazał się obskurny pensjonat, a góra, a raczej pagórek, był w tragicznym stanie. I ten wjazd ominęła Julie. Zaczęły wyjeżdżać z miasta.
- Nie miałyśmy skręcić, gdzieś tam? – zapytała Hermiona.
Blondynka nie odpowiedziała nic. Jej wzrok wciąż wbijał się w przestrzeń przed samochodem. Przejechały jeszcze dziesięć minut w całkowitym milczeniu. Dopiero po chwili zauważyła, że zjechały w jakąś boczną dróżkę i samochód piął się w górę.
- Jesteśmy na miejscu – powiedziała Julie.
Oczy Hermiony wychwyciły coś niesamowicie pięknego. Nowoczesny trzypiętrowy dom na wzgórzu z tarasem. Budynek był biały, choć kolor i tak nie był zbyt widoczny, bo większość ścian stanowiły panoramiczne okna. Elewacja budynku wykończona była z prawie czarnego drewna. Wokół domu znajdowało się kilka wolnostojących sosen. Na wysypanym żwirem podjeździe znajdowały się jeszcze dwa samochody. Julie zaparkowała obok nich.
Miona wysiadła z samochodu, wciąż zadzierając głowę w górę, by ponownie ulec czarowi tego pięknego budynku. Usłyszała otwieranie bagażnika. To wyrwało ją z zamyślenia. Odebrała od Julie swoją walizkę i po wyciągnięciu Krzywołapa z dużej klatki, schowała go do jego ciasnej, ale własnej wiklinowej. Dziewczyna nieśmiało ruszyła w stronę domu, licząc, że jej koleżanka zaraz zacznie się śmiać i powie, że ją wkręciła i zaraz pojadą do hotelu. Nic takiego się jednak nie stało. Zaczęła powoli wchodzić po drewnianych schodach. Zadzwoniła do drzwi przy pomocy przycisku znajdującego się po prawej stronie, na białej delikatnej ścianie. Spojrzała bardziej w bok i zobaczyła, jak pięknie właściciel tego domu, urządził taras, nawet zimą. Drzwi otworzyły się bez najmniejszego zgrzytu. To, co zobaczyła, dosłownie odebrało jej mowę.
- Mionka! – Ruda prawie rzuciła się na przyjaciółkę z radości.
Za Ginny stał Harry, opierając się o śnieżnobiałą ścianę, z której nieco dalej wychodziły ciemne, niemal czarne, drewniane schody. Nie było jej jednak dane analizować tę sytuację, bo jej przyjaciółka zaczęła wymachiwać lewą ręką przed nosem Miony.
- POPATRZ!
Dziewczyna z wrażenia aż zrobiła kilka kroków do przodu, przekraczając próg domu. Na serdecznym palecu Ginevry błyszczał złoty pierścionek zaręczynowy z półkaratowym rubinem. Obie zapiszczały jak małe dziewczynki i ponownie wpadły sobie w objęcia. Harry parsknął śmiechem. To ponownie zwróciło na niego uwagę.
- Gratulacje – powiedziała po raz setny, po czym zwróciła się do przyjaciela – Harry, to twój dom?
Już chłopak miał otwierać usta, gdy po schodach rozległ się równomierny odgłos trampek.
- Chciałby. Co, Potter?
Ten głos i zaczepny ton rozpoznałaby wszędzie. Nawet z zamkniętymi oczami. Przez chwilę nie mogła zrozumieć, czy to, co się dzieje, jest naprawdę, czy wciąż śpi w samochodzie Julie. Jednak to była prawda. Bez zastanowienia wpadła w objęcia Draco, który cmoknął ją czule we włosy.
- Draco…
Juliette, Ginny i Harry przyglądali im się rozbawieni. Słodką scenę przerwał nie kto inny jak Blaise Zabini.
- Julka, zamknij te drzwi, bo robi się zimno jak w psiarni – warknął, ale jego głos szybko złagodniał, gdy zobaczył, kogo goszczą – Hermionka, skarbie!
Dziewczyna puściła Draco i zaśmiała się. Przytuliła drugiego Ślizgona. Blaise wyszczerzył się głupkowato, za co oberwał od blondyna w ramię.
- Zanieś jej walizki do pokoju – powiedział z naciskiem, pod którym ukrył słowo „TERAZ”.
Czarnoskóry chłopak oswobodził się z objęć przyjaciółki i, mrucząc z niezadowolenia pod nosem, złapał jej bagaże i klatkę z kotem. Po chwili zniknął gdzieś na piętrze.
- Dobra, nie stójmy tu jak idioci – zaczął Draco, klaszcząc w ręce – Miona, dawaj kurtkę, czapkę i co tam jeszcze masz. Zdejmij buty, a ja przyniosę ci coś z góry. Julie?
- W głównej kieszeni walizki mam czarne trampki – powiedziała, rozpinając suwak od kurtki i podała ją Harry’emu.
- Moje buty są w małej torbie. Wygrzebiesz jakieś tenisówki.
Chłopak skinął głową na znak zrozumienia i wbiegł na górę. Chwilę później wrócił wraz z Blaisem i dwoma parami butów. Dziewczyny ubrały je i poszły za przyjaciółmi do salonu. Mionie dosłownie odebrało mowę. Gdy zeszła o jeden stopień niżej, bo wejście do domu i garderoby znajdowały się na podwyższeniu, znalazła się w pięknym nowoczesnym salonie. Biała terakota była idealnie dopasowana do nieprzylegającego do ściany, futurystycznego kominka i świetnie kontrastowała z czarną sofą oraz dwoma fotelami w tym samym kolorze, pokrytymi skórą. Przed kominkiem, otoczony fotelami i sofą, stał szklany stolik o lekkiej budowie, utrzymujący się na czterech srebrnych nóżkach. W prawym rogu, kilka kroków za kominkiem, stał odtwarzacz płyt CD. Dopiero po chwili zobaczyła, że dwie ściany ogromnego salonu są tylko i wyłącznie panoramicznym oknem, które ukazywało niesamowity górski krajobraz. Przeszła dalej i po chwili dotarło do niej, że pierwsze piętro składa się tylko i wyłącznie z salonu – części do rozmowy przy dźwiękach trzaskającego drewna oraz części do oglądania telewizji, znacznie mniejszej od głównej części reprezentacyjnej. Część telewizyjna składała się z sofy dla dwóch osób, kilku czarnych szafek, zapewne wypełnionych płytami i filmami, oraz czarnego telewizora plazmowego, a także kilku innych ciekawych gadżetów. Wróciła do części z kominkiem i westchnęła:
- Tu jest przepięknie.
Draco uśmiechnął się tylko.
- A to tylko salon.
Nie przejmując się resztą, wspólnie poszli na górę. Po kolei pokazał jej każdy pokój. Zaczęli od nowoczesnej otwartej kuchni połączonej z jadalnią. Okna kuchni wychodziły na północ, natomiast panoramiczne okno jadalni na wschód. Wszystko było utrzymane w kolorystyce salonu, choć pojawił się jeden dodatkowy kolor – czerwień. Po chwili zachwytu Draco złapał ją za rękę i pociągnął w stronę korytarza. Wszystkie pokoje znajdowały się na równi z jadalnią. Każdy pokój miał panoramiczne okno i własną łazienkę. W sumie było ich cztery. Chłopak rzucił jej krótko, że wnętrze każdego z nich zobaczy jutro. Pociągnął ją dalej. Na drugim piętrze znajdowała się jeszcze niewielka biblioteczka z ogromnymi oknami do ziemi od strony wschodniej i południowej. Od zachodu było tylko jedne, nie za wielkie, okienko, pod którym ustawiona była mała komódka. Wyjaśnił jej, że tu trzyma albumy i inne ważne dla niego rzeczy. W końcu poprowadził ją po ostatnich schodach na samą górę. U szczytu schodów, prowadzących na trzecie piętro, znajdowały się drzwi. Całą powierzchnię zajmowały trzy pomieszczenia. To było jego królestwo. Po prawej stronie od wejścia znajdowała się ogromna garderoba i łazienka. Obie urządzone były inaczej niż reszta domu – w barwach Slytherinu. To samo tyczyło się sypialni. Srebrna miękka wykładzina prowadziła do ogromnego pokoju. Niskie łóżko przykryte było szmaragdową narzutą. Nie posiadało jednak baldachimu jak łóżko w dormitorium. Wszelkie meble były szmaragdowe, a dodatki do nich srebrne. Dziewczyna podeszła bliżej łóżka i usiadła na nim. Materac był przyjemnie miękki. Naprzeciw łóżka znajdowało się ogromne okno na wschód. Po chwili zarejestrowała, że może wyjść przez odsuwane drzwi na wąski, ale długi balkonik. Nie czekając ani chwili zrobiła to. Nie zważając na zimno, oparła się o barierkę i zaczęła podziwiać piękny krajobraz. Dom znajdował się na skarpie, teraz widziała to dokładnie. Przed nią rozpościerał się widok głębokiej doliny, na której dnie leniwie kołysało się jezioro, i ogromnych białych gór. 
Poczuła jego rękę na ramieniu. Odwróciła głowę. Uśmiechnął się do niej delikatnie i stanął tuż obok niej. Milczeli tak przez chwilę, nie myśląc o chłodzie i temperaturze panującej na zewnątrz.
- Twoje rzeczy są już w garderobie.
- Dzięki – powiedziała cicho, po czym zrozumiała jedną rzecz – Śpię u ciebie?
- Tak.
- Śpimy w jednym łóżku?
- No, chyba mi nie powiesz, że się wstydzisz, panno Granger – zaśmiał się.
- Nie… Ale… Nie spodziewałam się – odpowiedziała zmieszana, a na jej twarzy pojawił się delikatny rumieniec.
Chłopak nie zauważył go albo udał, że to od mrozu, bo pociągnął ją z powrotem do środka i zamknął balkonowe drzwi. Ujął jej rękę i zaprowadził w stronę łóżka. Oboje usiedli, aż w końcu chłopak wyłożył się na nim, zachęcając Hermionę gestem ręki, by zrobiła to samo. Przytuliła się do niego tak, jak w tamte pamiętne święta, kiedy wszystko się zaczęło. Jej lewa ręka spoczywała pod plecami Draco, a prawa z kolei delikatnie gładziła go po torsie. Nagle, zaśmiał się.
- O co chodzi?
- Nosisz ją – powiedział, wskazując palcem na bransoletkę, którą jej podarował.
- A czemu miałabym jej nie nosić? – zapytała, zadzierając nieco głowę do góry, żeby ujrzeć jego twarz.
- Nie wiem… Jednak lubisz te moje prezenty – powiedział bardziej do siebie niż do niej i przytulił ją mocniej.
Założył kosmyk jej brązowych loków za ucho i pocałował jej głowę.
- Mógłbym tak leżeć godzinami, wiesz?
- Ja też – odpowiedziała, zamykając oczy.
- A wracając do prezentów. Mam coś dla ciebie.
Wstał, zmuszając tym samym dziewczynę do podniesienia się do pozycji siedzącej. Zniknął w garderobie. 
- Tylko się nie przeraź, proszę! – krzyknął.
Gdy pojawił się z powrotem, Gryfonka skamieniała. Nigdy nie spodziewałaby się po nim czegoś takiego. Na pewno nie w stosunku do niej.

~~~ OGŁOSZENIA PARAFIALNE ~~~

Piosenka, której słuchała Miona w samochodzie.

A teraz oczekuję wielbienia i noszenia na rękach, bo mimo potwornego braku weny, stanu umierającego i swędzenia dokładnie każdej części prawej dłoni napisałam rozdział! Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek podzielę rozdział na kilka części. Ale los tak chciał. Ten wątek jest zbyt słodki, by zakończyć go już po pierwszych 6 stronach. Nie mogłam pisać dłużej, bo mam iść spać, a poza tym miałam rozdział dzisiaj, a dzisiaj trwa jeszcze nie całe 30 minut xD Miłego czytania i do niedługa, bo jutro obowiązkowo biorę się za pisanie - mam za dobrą wenę, żeby jej nie wykorzystać.
PS Rzyganie tęczą dopiero w części 2 :D