Rozdział 33

Bitwa o muffinkę

Pansy siedziała na swoim łóżku. Pisała w swoim notatniku i gładziła po grzbiecie czarnego kota. Funky zamruczał leniwie. Chwilę później podskoczył z głośnym wrzaskiem i zleciał z łóżka, kiedy drzwi pokoju otworzyły się nagle na oścież.

- Draco? A co ty tu robisz? – zapytała Pansy podnosząc wzrok znad notesu – A co jeżeli zastałbyś Milicentę w bieliźnie?

- Boże, nie strasz mnie – wzdrygnął się chłopak – Potrzebuję twojej pomocy.

- A konkretnie jakiej?

- Lubisz piec, prawda?

- Lubię.

- Byłabyś w stanie wykonać pięćdziesiąt muffinków na jutro? – zapytał i uśmiechnął się szeroko do przyjaciółki.

***

Z samego rana w sobotę wszyscy uczniowie ostatniej klasy odbywali zajęcia z opiekunami poszczególnych domów, które miały ich wtajemniczyć w pierwsze kroki w dorosłym życiu. Gryfonom, jako pierwsza, przypadła dodatkowa transmutacja.

- Hermiona…

Gryfonka zignorowała szept niosący się z ławki za nią. Notowała wtedy skrupulatnie wykład profesor McGonagall i nie chciała niczego przegapić. Zamoczyła pióro w kałamarzu, otarła zbędną kroplę atramentu o jego ścianki i ponownie zaczęła notować.

- Hermiona.

Szept powtórzył się. Tym razem był głośniejszy i poza Hermioną usłyszało go jeszcze kilka osób w obrębie dwóch ławek wokoło. Ponownie zignorowała wołanie.

- HERMIONA, DO CHOLERY!

To już zdecydowanie był krzyk. Rozniósł się po klasie przerywając jednocześnie McGonagall połowę zdania o testach na animaga. Kobieta zmarszczyła brwi i szybko odszukała sprawcę tego zamieszania.

- Panno Moore, rozumiem, że po skończeniu Beauxbatons uważa pani edukację w Hogwarcie za niepotrzebną, prawda? – zapytała chłodno.

- Ja nie… - zaczęła speszona dziewczyna, ale dyrektorka jej przerwała.

- Niech chociaż nie przeszkadza pani w zdobywaniu tej wiedzy innym. Dziękuję bardzo.

Dwie minuty po tej krótkiej wymianie zdań otrzymała liścik. Szybko rozpoznała estetyczne, wyćwiczone w francuskiej szkole, pismo Julietty. Po przeczytaniu jego treści pacnęła się w czoło i dyskretnie odchyliła się do tyłu wraz z krzesłem.

- Serio zrobiłaś aferę na pół klasy, żeby zapytać się o mój ulubiony smak muffinek? – spytała, niemal nie poruszając ustami.

- Tak. Więc jaki?

Gryfonka wywróciła oczami.

- Czekoladowe.

- Dzięki. Draco się pytał. Chciał wiedzieć co ma być na urodzinach.

Na wspomnienie imienia Ślizgona, Hermiona uśmiechnęła się szeroko. Wyobraziła sobie Draco główkującego nad jej ulubionym smakiem babeczek, aż w końcu zrezygnowany zwraca się z pomocą do Julie. To było kochane.

- Panno Granger, powtórzy nam pani ostatni etap egzaminu na otrzymanie licencji animaga?

Te słowa podziałały na nią jak kubeł zimnej wody wylany prosto w twarz. Szybko się otrząsnęła i panicznie zerknęła do notatek.

- Trzeba wykazać, że bez problemu można zmieniać postać zarówno z ludzkiej w zwierzęcą jak i na odwrót. Ważne jest też panowanie nad instynktami, które uaktywniają się pod postacią zwierzęcia.

- Dziękuję. Dziesięć punktów dla Gryffindoru. Następnym razem proszę uważać. To, że udało wam się pokonać Voldemorta nie znaczy, że masz nie uważać na transmutacji.

Kilka osób parsknęło śmiechem.

***

Na dodatkowych zaklęciach omówili wszystkie możliwe stanowiska, które ma do zaoferowania Ministerstwo Magii. Harry i Ron zwrócili szczególną uwagę, kiedy profesor Flitwick omawiał dokładną pracę aurorów. Na eliksirach skupili się na pracy w Świętym Mungu, a na zielarstwie z profesor Sprout dowiedzieli się, że zaraz po skończeniu szkoły kilka wybranych osób otrzyma możliwość wyjechania na dwuletnie studia do Chile. Wśród wybranych znalazł się Neville, który nawet nie starał się ukrywać swojego zadowolenia.

Obiad w Wielkiej Sali był dziwny. Każdy wiedział, że to już koniec, że nieoficjalnie skończyli już szkołę. Mimo to mieszkali w murach tego zamku do końca czerwca i chodzili na lekcje, na których bardziej skupiali się na przyszłości i karierze niż faktycznych tematach lekcji z podręcznika.

Popołudniu Hermiona wpadła do Salonu i rzuciła się na kanapę. Sama nie wiedziała skąd wzięło się jej niewyobrażalne zmęczenie. Po prostu było.

- Co? Aż tak cię wykończyło nic nierobienie? – zaśmiała się Ginny siadając obok przyjaciółki.

- Zabawne. Tak, jestem wykończona. I nie wiem po czym. Chyba muszę się czymś zająć.

- Jestem tego samego zdania! – przytaknęła Ruda – W końcu musisz zacząć się szykować, prawda?

Hermiona jęknęła.

- Już? Człowieku, daj mi odpocząć.

- Sama powiedziałaś, że nie masz po czym. Wstawaj leniu jeden, ojczyzna wzywa!

Wiewiórka złapała przyjaciółkę za rękę i zwlekła ją z sofy prosto pod drzwi jej prywatnego dormitorium. Weszły do środka. Miona już szła w kierunku łóżka, ale młoda Weasley szybko ją powstrzymała.

- Do łazienki i pod prysznic! Umyć główkę, ogolić się, nasmarować mleczkiem do ciała. Następnie w bieliźnie i w szlafroczku do mnie, a ja się za ciebie już wezmę.

Dziewczyna wywróciła oczami i zrezygnowana ruszyła w stronę drugiego pomieszczenia. Ściągnęła mundurek i niedbale rzuciła go na blat obok umywalki. Weszła pod prysznic i przez dobre dziesięć minut pozwalała, by krople wody bez celu spływały jej po ciele. Sięgnęła w końcu po żel i dokładnie się umyła. Na półeczce odnalazła piankę i maszynkę. Po chwili zostały jej tylko włosy. Dokładnie wtarła w nie szampon, a następnie odżywkę i spłukała je pod strumieniem ciepłej wody.

Kiedy wyszła z kabiny ogarnęła ją natychmiastowa fala chłodu. Zaczęła szczękać zębami i na palcach manewrowała, żeby zmoczyć jak najmniej kafelek i przy okazji, jak najmniej, ochłodzić sobie bose stopy. Wytarła się w ręcznik, nałożyła świeżą bieliznę i narzuciła na siebie szlafrok. Szybko umyła zęby. Pozbierała dotychczasowe ubranie i wyszła z łazienki.

- Nadal taka zmęczona?

- Mniej – odpowiedziała zgodnie z prawdą.

Ruda kazała usiąść jej na fotelu. Zabrała się za kręcone włosy Gryfonki. Rozczesała je, szybko wysuszyła. Hermiona sięgała po wsuwki, ale Ginny odtrąciła je szybko.

- Włosy będą nachodzić mi na oczy – wytłumaczyła.

- Czasami trzeba cierpieć, kochanie.

Grzywkę, którą Hermiona zawsze skutecznie ukrywała przy pomocy spinek i wsuwek, ładnie wymodelowała i polakierowała przy pomocy różdżki. Po tym krótkim zabiegu fryzjerskim podparła różdżką brodę i zaczęła rozmyślać. W końcu wpadła na pomysł idealnego makijażu. Połączyła efekt smoky eyes z czerwoną pomadką na ustach. Całość wypadła odważnie, wyraziście i pięknie.

- Ubieraj się. Mamy pół godziny, ślicznotko – oznajmiła w końcu Ruda.

***

Kilka godzin wcześniej w hogwarckiej kuchni Pansy piekła zabójczo pachnące muffinki czekoladowe. Kiedy opuściły piekarnik, a dziewczyna wyjęła je z foremek i przyozdobiła wzorem kwiatowym z białej czekolady, zabrała się do tłumaczenia wszystkiego towarzyszącemu jej Draconowi.

- Więc. Babeczki są identyczne, tak jak prosiłeś. Nie różnią się prawie niczym. Jedynym znakiem, że trzymasz właśnie babeczkę z pierścionkiem dla Hermiony jest znak x z białej czekolady na spodzie. Postawię ją w lewym dolnym rogu tacy.

Blondyn przytaknął.

- Resztę pozostawiam tobie.

- Musimy jeszcze przypilnować, żeby nikt babeczki z tym pierścionkiem nie zeżarł zamiast Hermiony.

- Ustawimy straż. Zanim się pojawi będziemy ich pilnować jak labrador dodatkowej porcji jedzenia.

Draco zaśmiał się.

- No, dobra. Więc jak się pojawi to…

- To bierzesz dwie babeczki, jedną dla siebie i jedną dla niej, idziecie nad jeziorko i macie chwilę dla siebie. Blaise wszystko przygotował.

- Mówiłem już, że jesteście niesamowici?

- Nie. Nie musisz, my sobie to mówimy.

Ślizgon uśmiechnął się.

***

Wszystko było gotowe. Sala była zapełniona. Fatalne Jędze grali swoje utwory od dobrych trzydziestu minut. Kula dyskotekowa wirowała nad głowami zgromadzonych. Piękna, kryształowa fontanna z ponczem przykuwała wzrok. Nawet muffinki stały na swoim miejscu obok przekąsek. Brakowało tylko Hermiony i Rudej.

Babeczki wyglądały tak apetycznie, że straż w postaci Draco, Pansy, Blaise’a, wymieniających się po chwilę, była zabezpieczeniem całkowicie minimalnym. Ludzi chętnych na babeczki nie brakowało. Brakowało tylko Hermiony i Rudej.

- Gdzie one do cholery są?! – Draco powoli zaczynał tracić cierpliwość i lekko się martwić.

- Spokojnie, zaraz przy… - zaczęła uspokajać go Pansy, ale jej zapewnienia nie były konieczne, bo właśnie w tamtej chwili obie dziewczyny pojawiły się w Salonie Ślizgonów.

Wyglądały zjawiskowo. Dracona momentalnie opuścił zły humor. Podszedł do Hermiony i pocałował ją na powitanie. Dziewczyna uśmiechnęła się i przygryzła wargę.

- To dla ciebie – powiedziała podając mu malutką torebkę prezentową.

Chwilę później Gins również wręczyła swój prezent.

- Dzięki wielkie. Zaczynaliśmy się martwić. Co was tak długo zeszło?

- Ginny stwierdziła, że wygląda fatalnie i nie może iść. Ciężko było ją wyciągnąć biorąc pod uwagę fakt, że zabarykadowała się w łazience.

Draco zaśmiał się głośno i popatrzył na Rudą z politowaniem. Chwilę później usłyszeli wrzask Pansy:

- NIE ROZUMIESZ ANGIELSKIEGO?! NIE ŻRYJ TEGO!

Hermiona spojrzała na chłopaka ze zdziwieniem.

- Lukier jeszcze nie stwardniał. Wszystko, by się porozwalało. Możesz poczekać, prawda? – wymyślił na poczekaniu i szybko zmienił temat.

- Na muffinki Pansy? A kto by nie czekał? – powiedziała z uśmiechem.

Ślizgon przeprosił dziewczyny na chwilę i podszedł do przyjaciółki.

- Drzyj się jeszcze głośniej to znowu będę musiał ściemniać o lukrze. Dobrze, że Miona nie zna się na pieczeniu… Leć, zastąpię cię na chwilę.

Pan zniknęła w tłumie. Stał opierając się o stół i rozglądając się po sali. Wszyscy bawili się dobrze. Hermiona tańczyła właśnie z Harrym, a Ginny została porwana do tańca przez Blaise’a. Wszystko toczyło się idealnie. Miał dokładnie pół godziny, żeby zniknąć z Hermioną nad jeziorem i oświadczyć się jej. Chciała prywatnie, niech będzie. Nie da za wygraną i nie da się spławić. Już wyobrażał sobie tę  piękną scenę, kiedy kobieta jego marzeń wpada mu w ramiona i płacząc odpowiada „taki”… Gdy nagle rozległ się huk na cały Pokój Wspólny Ślizgonów.

Okazało się, że Neville nie zauważył, nie wiadomo jakim cudem, ogromnej fontanny z ponczem i wpadł na nią. Fontanna się zawaliła, a poncz rozlał się na podłogę i ochlapał kilkanaście osób wokoło.

- Prze-przepraszam! – Longbottom natychmiast chwycił za różdżkę i zaczął nieudolnie wszystko naprawiać.

Widząc jego żałosne poczynania Draco podbiegł do niego i zaczął przepraszać gości, a następnie składać fontannę z powrotem w całość. Po chwili zniknął w dormitorium, gdzie urządzili sobie zaplecze, by dolać alkoholu do fontanny. Kiedy tak beztrosko szedł sobie przez Salon zauważył coś od czego zrobiło mu się słabo.

Zobaczył coś, a raczej brak czegoś. Wszystkie muffinki, bez wyjątku, zniknęły.

- Lumos Maxima!

Z jego różdżki wypłynął ogromny strumień światła, który rozjaśnił całe pomieszczenie.

- STOP! NIE JEŚĆ MUFFINEK!

Wszyscy popatrzyli na solenizanta jakby urwał się z choinki. On jednak nie zważał na spojrzenia innych. Postawił butlę w rogu i podbiegł do Pansy i Blaise’a.

- Babeczki zniknęły!

- MIAŁEŚ ICH PILNOWAĆ, IDIOTO! – wrzasnęła Pansy.

- LONGBOTTOM ROZPIERNICZYŁ FONTANNĘ! MIAŁEM STAĆ I SIĘ GAPIĆ JAK NISZCZY JĄ JESZCZE BARDZIEJ?!

- TAK!

- ZAMKNĄĆ RYJE! – uciszył ich dobitnie Blaise – Idziemy szukać tej z iksem!

Wszyscy, którzy trzymali w rękach babeczki zastygli w miejscu jakby nie wiedzieli co mają robić. W tym czasie Blaise, Draco i Pansy latali jak idioci po całym Pokoju Wspólnym i podnosili każdą rękę z muffinką do góry. W końcu Blaise wrzasnął do Draco z drugiego końca pomieszczenia:

- MAM! NA SKRZYDŁO!

Draco złapał babeczkę w rękę i podbiegł do Hermiony. Pansy rzuciła mu bukiet z szafirków. Ostatnie pięć metrów przejechał na kolanach prosto pod jej nogi.

- Ja wiem, że nie chciałaś publicznych oświadczyn. Ja wiem. Miało być naprawdę pięknie. Pansy upiekła te cholerne muffinki, o które wcześniej było całe dochodzenie jaki smak lubisz, Blaise przygotował nam piękny piknik nad jeziorkiem, ale… Ta muffinka jest zdobyczna!

Hermiona zaczęła śmiać się przez łzy wzruszenia.

- Uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? – zapytał w końcu.

Wtedy Hermiona rozkleiła się na dobre i pokiwała głową na tak. Draco wstał i wziął ją w ramiona. Zawirowali kilka razy w powietrzu zanim odstawił ją na ziemię.

- Ugryź.

- Co? – zapytała wciąż lekko oszołomiona całą tą sprawa.

- Ugryź muffinkę.

Wykonała jego prośbę. Kiedy tylko przełknęła pierwszy kęs czekoladowej babeczki i spojrzała na nią ponownie zauważyła w środku piękny, błyszczący brylant osadzony w pierścionku z białego złota.

~~~ OGŁOSZENIA PARAFIALNE ~~~

NORMALNIE NA OSTATNI GWIZDEK! To się nazywa wyczucie czasu!

Dedykacja dla: Mrs Joffrey, Puchona, Cholery M. i Pearlisi <3
Dla tych co nie śledzą aska - zmotywujcie Cholerę M. pod tym rozdziałem, żeby założyła bloga z Drinny. Będziecie czytać, prawda? :)